Το ημερολόγιο ενός πλούσιου 1 – καταραμένη ζωή

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Κάποιοι με κατηγορούν ότι ανήκω στους ‘προνομιούχους’. Ότι και καλά ανήκω στους ‘κατέχοντες’. Ότι ανήκω στην ελίτ.

Αυτό είναι η απάντηση μου, είναι η διαμαρτυρία μου, είναι η κατάθεση της ψυχής μου, ενάντια στους ποπολάρους της πολιτικής.

Θα αρχίσω από τα δύσκολά παιδικά μου χρόνια που τα χαρακτήριζε η μοναξιά.. οι γονείς απόντες, και εγώ να μεγαλώνω στα γόνατα του προσωπικού. Η αγκαλιά πάντα απούσα, και η μοναδική μου διέξοδος η γκουβερνάντα μου, και οι καλοκαιρινές διακοπές στο νησί της οικογένειας.

Και μετά το πανεπιστήμιο. Ακόμα το θυμάμαι και μία σκιά καλύπτει τη ψυχή μου.. θυμάμαι το κρύο και η μοναξιά. Όταν οι άλλοι φοιτητές απολάμβαναν την θαλπωρή της εστίας, την αλμύρα της φασολάδας, εγώ μονάχος στην γυάλινο κλουβί, στη βίλλα που μου είχαν πάρει οι γονείς μου σαν ‘δώρο’, για τη διάρκεια των σπουδών μου. ‘Δώρο’ μονάχα η μοναξιά – πόσα, αλλά πόσα βράδια δεν πέρασα μονάχος μπροστά στο τζάκι τρώγοντας χαβιάρι και ζηλεύοντας όλους εκείνους τους απλούς φοιτητές που μπορούσαν να τρώνε κάθε μέρα το ίδιο φαγητό, και το παλιό ψωμί, ενώ εγώ έπρεπε κάθε ημέρα να ανταποκρίνομαι στις γαστρονομικές προσπάθειες του σεφ της βίλλας και να χαμογελάω από ευγένεια; Πόσες φορές δε δάκρυσα τρώγοντας φασιανό με ανανά, ή κέικ με κρούστα σοκολάτα Κολομβίας, σκεπτόμενος ότι θα μπορούσα να είμαι με τους φτωχούς μου φίλους, και να τρώμε και να πίνουμε και να κλάνουμε; Και τα χρόνια πέρασαν, και αντρώθηκα και γύρισα στο σπίτι.

Γύρισα στο σπίτι που ήταν γεμάτο με αναμνήσεις μοναξιάς – γύρισα στους δύο ξένους που θέλανε να λέγονται γονείς μου. Και ο πατέρας; Αντί να με αγκαλιάσει τι έκανε; Μου έδωσε τα κλειδιά ενός 25μετρου γιώτ, λες και μπορεί ένα γιωτ να αντικαταστήσει την αγκαλιά ενός πατέρα. Και έτσι πορεύθηκα στη ζωή..

Αυτό είναι το ημερολόγιο μου, είναι η κατάθεση της ψυχής μου απέναντι στον εαυτό μου.

συνεχίζεται..