Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Το ημερολόγιο ενός πλούσιου 2 – καταραμένη ζωή

Κεφάλαιο 1
Απλά πράγματα που ζήλεψα.

Λένε ότι σε εμάς δε λείπει τίποτα, ότι το χρήμα μπορεί και αγοράζει τα πάντα.. αλλά δεν είναι έτσι… μας λείπουν τα απλά, τα καθημερινά.



Υπόθεση φαγητό:

Προετοιμασία

Το φαγητό στο σπίτι είναι μία επίπονη και μακρόχρονη διαδικασία. Πρώτο μέρος σε αυτή τη διαδικασία είναι η επιλογή φαγητού. Η ομορφιά του γυρνάω σπίτι και τρώω ότι η μάνα έχει ετοιμάσει αλλιώς δε τρώω τίποτα δεν υπάρχει για εμάς.. Εμείς πρέπει να υποστούμε την διαδικασία της επιλογής η οποία μάλιστα ξεκινάει από το προηγούμενο βράδυ, όταν ο σεφ της οικογένειας, θα έρθει στο σαλόνι όπου περνάμε τα βράδια μπροστά στο τζάκι, και θα μας κάνει δεκάδες ενοχλητικές ερωτήσεις, του τύπου ΄τι φαγητό θα επιθυμούσατε για αύριο’, και ‘τι γλυκό λαχταράει η ψυχή σας’. Το μόνο που επιθυμούμε είναι να μας αφήσεις ήσυχους!!!

Αφού λοιπόν επιλέξουμε κάτι απαίσιο και σύνθετο, όπως φασιανό με μανταρίνι, ή ψαρονέφρι με σάλτσα πορτοκάλι και ψητά λαχανικά με ζυμωτό φρέσκο ψωμί γαρνιρισμένο με χειροποίητη σως, θα πρέπει να τα υποστούμε και να τα φάμε κιόλας… και τα όνειρα για μακαρόνια με κιμά να πεθάνουν εκεί.

Διαδικασία κατάποσης

Ζηλεύω όλους αυτούς που πάνε το μεσημέρι στο σπίτι για φαγητό, τρώνε ότι έχει, τσιμπάνε καμία ντομάτα, και αφού φάνε τα ζυμαρικά τους με το κιλό, την πέφτουν για ύπνο ροχαλίζοντας.. για εμένα αυτά είναι ένα απατηλό όνειρο..

Το βασικότερο πράγμα που με ενοχλεί, είναι ότι δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη ώρα φαγητού. Μπορώ να πάω ότι ώρα θέλω, και το φαγητό θα είναι πάντα φρεσκομαγειρεμένο και ζεστό, αφού ο ενοχλητικός σεφ θα ξαναμαγειρέψει το φαγητό στη περίπτωση που έχει περάσει πάνω από μία ώρα και δεν έχω έρθει στο σπίτι (φαντάζεστε πόσους φασιανούς σκοτώνουμε τον χρόνο, και πόσα μανταρίνια πάνε χαμένα;)

Στη συνέχεια και αφού πάω, θα πρέπει να υποστώ το μαρτύριο του προσωπικού, και την συνεχόμενη επίθεση ευγένειας από όλους – ‘πως περάσατε την ημέρα σας, να πάρω το παλτό σας, να σας φέρω τις παντόφλες σας,’ και όλα αυτά. Ανυπόφορα! Ούτε να ξύσω τον κώλο μου δε μπορώ με όλους αυτούς. Και στη συνέχεια αρχίζει το σερβίρισμα. Ποτό για να μου ανοίξει η όρεξη – τίποτα χαλασμένο από την κάβα της οικογένειας – και πώς να μην είναι αφού είναι στο κελάρι από το 1800; Μετά πρώτο πιάτο, τίποτα τυριά Γαλλίας (σιχαίνομαι τους Γάλλους), με ντοματάκια Ισραήλ (είδατε τι έκαναν στην Γάζα;), και ζυμωτό ψωμί (που με πειράζει κιόλας). Αφού τα υποστώ όλα αυτά, αρχίζει το πραγματικό μαρτύριο! Το κυρίως γεύμα το οποίο και θα σερβίρει ο ίδιος ο σεφ! Θα μου κόψει το καλύτερο κομμάτι (εγώ θέλω να φάω κώλο, πειράζει;), θα μου σερβίρει την γαρνιτούρα που πιθανόν έφτιαχνε όλη νύκτα (σιχαίνομαι τους ανθρώπους που ενώ έχουν αϋπνία, δε το κοιτάνε μπάς και ησυχάσουμε), ενώ το υπόλοιπο προσωπικό θα σερβίρει τίποτα σαλάτες με φρούτα που ούτε το όνομα τους δε μπορώ να προφέρω. Και μετά; Θα πρέπει να δοκιμάσω και να γνέψω καταφατικά χαμογελώντας! Μία φορά δε χαμογέλασα, και είχαμε τον τρελό (τον σεφ) στον ψυχοθεραπευτή για ένα χρόνο για να μας διαγνώσουνε ότι μικρός έκανε ένα πύργο στην άμμο, και ο μπαμπάς του δε του είπε μπράβο!!

Και αφού δοκιμάσω τη περίτεχνη βλακεία που πιθανόν να είναι και στολισμένη με κάτι που να θυμίζει περιστατικά από τα παιδικά μου χρόνια - όπως π.χ την πρώτη μου μέρα στην ιππασία όταν ήμουν παιδί (σας είπα ότι μου τι δίνει οι άνθρωποι να σχεδιάζουνε επάνω στο φαγητό στιγμές της ζωής μου, με λαχανικά και ζαρζαβατικά;) θα πρέπει να τη φάω κιόλας.

Διαδικασία Γλυκού (το μαρτύριο είναι ατελείωτο)

Και αφού τη φάω, θα πρέπει να φάω και το γλυκό μετά, το οποίο πιθανόν να σερβιριστεί φρεσκότατο!! Την προηγούμενη φορά μου σέρβιραν κέικ σοκολάτα με καυτή λιωμένη τρούφα, και κομμάτια πορτοκάλι Βραζιλίας και κάηκε η γλώσσα μου !!! (έπρεπε μετά να περάσω δύο – Δύο λέω ολόκληρα λεπτά με την νούμερο 5 από το προσωπικό, να μου φυσάει τη γλώσσα, για να μου φύγει το κάψιμο) – αφήστε που έπρεπε να συνεφέρουμε τον σέφ, ο οποίος έτρεξε να πάρει ένα σπαθί σαμουράι που έχουμε σε βιτρίνα για να κάνει χαρακίρι – τουλάχιστον από τότε φυσάνε την τρούφα πριν μου την φέρουν…



Τελικές σκέψεις.

Θέλω μακαρόνια με κιμά.

1 σχόλιο:

  1. έτσι εξηγήτε η επιμονή σου να ζητάς μπουγάτσα και φραπε κάθε πρωί μαζί με τον άλλον άθλιο γιό!

    (και γαμώ τις ψυχαναλύσεις έκανα πάλι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή